Leven in een tiny house: geen overbodige luxe, maar bewuste keuzes

Een kleiner huis, minder spullen, bewust leven: Simone (32) en Peter (37) uit Harderwijk beperken hun ecologische voetafdruk door te kiezen voor eenvoud. Al een jaar wonen ze in hun zelfgebouwde tiny house van 28 vierkante meter aan het Rappad in Drielanden. ‘We zijn zeker geen heilige boontjes,’ zegt Peter, ‘maar misschien wel een beetje apart.’

De keuze voor dit leven kwam niet ineens. In de afgelopen jaren bouwden ze het stap voor stap op: minder kopen, anders reizen, bewuster eten en uiteindelijk ook kleiner wonen. ‘Als we willen dat de aarde leefbaar blijft, moeten we stoppen met doen alsof alles oneindig is,’ zegt Simone. Een tiny house past bij die visie. Minder ruimte betekent automatisch minder energieverbruik en minder spullen.

Peter is filmmaker, Simone werkt als onderzoeker. Ze leerden elkaar kennen in Rotterdam en wonen nu zes jaar samen. Toen ze hun spullen gingen samenvoegen, begon het ontspullen. ‘Ik had ooit zo’n 150 oude mobieltjes verzameld,’ vertelt Peter. ‘Een deel stond in een vitrinekast. Uiteindelijk heb ik ze gedoneerd aan het Museum voor Beeld en Geluid.’

Dat afscheid nemen van spullen was soms confronterend. ‘Je moet je afvragen: waarom heb ik dit? Waarom wil ik dat?’, zegt Peter. ‘Elke zin die begint met “ik wil”, voelt nu verdacht. Alsof we er automatisch recht op hebben, terwijl onze welvaart niet vanzelfsprekend is. Dat besef heeft ons dankbaarder gemaakt.’

Alles in hun huisje heeft een functie én een verhaal. Ze kiezen voor vintage en tweedehands. Een kloosterkast, een kringlooptafel. Pas als ze iets echt niet tweedehands kunnen vinden, kopen ze het nieuw. Hun huisje heeft een zitruimte, keuken, badkamer, vide met slaapgedeelte en buiten een veranda. Ze huren de grond van de gemeente; het totale project loopt tien jaar en zij wonen er nu één jaar. Aangezien er al zes jaar verstreken zijn, kunnen ze er nog maximaal vier jaar blijven. Daarna verplaatsen ze hun huis – met kraan en dieplader – naar een nieuwe plek.

Wat hun woning bijzonder maakt, is niet alleen het formaat, maar vooral de technologie. Peter ontwikkelde zelf een slim systeem, gebaseerd op Home Assistant, dat hun off-grid leven mogelijk én comfortabel maakt. ‘Alles praat met elkaar,’ legt hij uit. ‘De boiler weet wanneer de zon opkomt. De afzuigkap schakelt uit als het te koud wordt in de slaapkamer. Alles werkt automatisch, maar blijft overzichtelijk.’

Zes zonnepanelen en een accupakket zorgen voor elektriciteit. Warm water komt uit een kleine boiler die alleen werkt op zonne-energie. Ze hebben wifi, maar voor Peter z’n werkplek zijn internetkabels door de muur getrokken. Regenwater wordt opgevangen en gebruikt voor het toilet. Als de tank van 2,5 kuub leegraakt, zakt automatisch de waterdruk. Zo worden ze zonder veel moeite zuiniger. ‘Je doucht dan minder lang. Je wacht even met de was. Dat gaat vanzelf,’ zegt Simone.

De technologie is geen doel op zich, maar helpt bij hun levensstijl. ‘We wilden geen huis vol gadgets, maar een huis dat meedenkt. Niet alles hoeft op een app te draaien,’ zegt Peter. Het systeem is open source en zelf te beheren. Hij overweegt het ooit als dienst aan te bieden, maar voor nu is het vooral bedoeld voor hun eigen leven.

Hun filosofie is even simpel als radicaal: leven met genoeg. Geen overbodige luxe, maar bewuste keuzes. Ze eten zoveel mogelijk plantaardig, kopen kleding tweedehands, vermijden vliegen en reizen maar eens per jaar verder weg – de andere zomer blijven ze dichter bij huis. ‘We nemen niets vanzelfsprekend,’ zegt Simone. ‘Niet het licht, niet het warme water. En dat verandert je blik op de wereld.’

Ze leven eenvoudig, maar niet armoedig. Integendeel: door lage woonlasten en geen hypotheek hoeven ze niet fulltime te werken. Simone werkt parttime, net als Peter, die nu ook online broadcast specialist is. ‘We hebben tijd. Voor elkaar, voor vrienden, voor onszelf. En die tijd is misschien wel onze grootste rijkdom.’

De seizoenen bepalen hun ritme. In de zomer leven ze buiten: eten op de veranda, lezen in de zon. In de winter vertraagt het leven. Dan moet de houtkachel aan, de dekens erbij. ‘Je voelt de kou binnenkomen. Maar dat maakt warmte ook weer bijzonder,’ zegt Peter. ‘We leven met wat er is. En dat is soms creatief zijn, maar vaak rijk.’

Doordat hun huis compact is, hebben ze geen logeerkamer, geen wasruimte, geen werkplek. Maar ze missen het niet. ‘We externaliseren,’ zegt Peter. ‘Willen we sporten, dan gaan we naar de sportschool. Bezoek logeert in de buurt. Eten doen we aan een kleine tafel of buiten. Het maakt ons leven actiever en socialer. In een groot huis kun je je makkelijker verstoppen dan in een klein.’

Ze proberen hun levensstijl niet op te dringen, maar willen wel laten zien dat het anders kan. ‘Waarom moet iedereen twee auto’s? Waarom is comfort belangrijker dan impact? Waarom is “ik wil” de standaard geworden?’, vraagt Simone zich hardop af. ‘Wij hebben geen antwoorden, maar stellen wel vragen.’

Over vier jaar verloopt hun vergunning in Harderwijk. Dan verhuizen ze mogelijk naar een plek met gelijkgestemden, misschien Wageningen. Maar het huis gaat mee. Het is mobiel – net als hun ideeën. Wat klein is, kan groots aanvoelen. Zeker als je leeft met genoeg.