Teunis van de Poppe vergroende zijn tuin in de Zeebuurt

Een voortuintje vol tegels is misschien onderhoudsvrij, maar niet zo goed voor de bloemetjes en de bijtjes. Nee, dat hoef je Teunis van de Poppe niet uit te leggen. Al bijna zestig jaar woont hij in de Zeebuurt, een wijk die ooit opviel door alle bomen en groene tuinen. Van de Poppe deed daarom graag mee aan de vergroeningsactie van de gemeente Harderwijk en woningcorporatie Uwoon. ‘Kijk nou zelf, meneer. Dit is toch prachtig?’

Met zijn 83 jaar heeft Van de Poppe het nodige meegemaakt. Zijn vrouw en jongste zoon overleden door een ziekte, zijn oudste zoon door een noodlottig ongeval. Zelf heeft hij ook gezondheidsproblemen. Toch staat deze voormalige timmerman nog bijzonder positief in het leven. Lachend: ‘Tja, wat moet ik anders? Zou het helpen als ik ging zitten somberen?’

Tijdens het interview wuift hij vrolijk naar buren die voorbij wandelen. Hij vertelt over zijn kleindochter, die tegenover hem woont. En hij wijst naar de computer in zijn woonkamer: ‘Dankzij cursussen kan ik mij er prima mee redden. Een van mijn hobby’s is foto’s bewerken.’ 

Hoe groener, hoe beter

Vanuit zijn stoel kijkt hij mooi uit op de Zeestraat, waar onlangs een paar vierkante meter aan tegels plaats heeft gemaakt voor planten, struikjes en een boom. ‘De gemeente kwam aan de deur vragen of ik mee wilde doen. Ik dacht: waarom niet. Vroeger stonden hier veel meer bomen in de straat. Overal was groen, maar gaandeweg is dat verdwenen. Terwijl ik denk: hoe groener, hoe beter.’ 

Ja, hij mist de grote, oude bomen die ooit langs de straat stonden. ‘In de zomer gaven ze veel schaduw en je had ook meer privacy. Je kijkt minder makkelijk bij elkaar naar binnen. Dat vind ik prettiger.’ Bij de laatste herinrichting zijn opnieuw bomen verdwenen. ‘Op verzoek van bewoners, want die wilden meer parkeerruimte. Ik rijd ook auto, maar wat mij betreft hadden we die bomen gehouden.’

Actie tuinen vergroenen door de gemeente

Dat de gemeente en Uwoon aanklopten voor een vergroeningsactie, kan hij zeker waarderen. ‘Deze huizen zijn kortgeleden opgeknapt en geïsoleerd. Toen heb ik het tuintje maar bestraat, omdat ik dacht: da’s net zo makkelijk. Maar met zo’n nieuw strookje planten en struiken knapt het toch weer een eind op. Helemaal prima zo.’ Welke planten het precies zijn, weet hij niet. ‘Misschien hebben ze het verteld, maar dan heb ik het niet onthouden. Het zijn verschillende soorten die hopelijk snel groeien, want dan kan ik er nog even van genieten.’

De ‘jongens’ die het aanlegden, hebben netjes gewerkt, vindt Van de Poppe. ‘Ze waren vroeg in de ochtend al begonnen. Bij de buren zijn ze ook geweest. Het zat er na een dag allemaal keurig in.’ Hij hoefde niet mee te helpen, maar vond het leuk om zelf ook de handen uit de mouwen te steken. ‘Ik had die tegels er al even uitgehaald. En toen alles klaar was, heb ik er voor de stevigheid nog een betonbandje ingezet.’ Middenin de tuin staat ook nog een boompje. ‘Een iets kleinere dan ik had gehoopt, maar vooruit: ook die wordt vanzelf groter.’

Klein strookje, grote verbetering

Meer groen is mooier en goed voor de biodiversiteit, weet Van de Poppe. ‘En in de zomer houd je het ook koeler. Met alleen stenen wordt het bloedheet.’ Zijn buurtbewoners zijn net zo positief. ‘Het is maar een strookje, maar ik krijg er regelmatig opmerkingen over. Sommige buren waren eerst wat sceptisch, maar nu vinden ze het zeker een verbetering.’

Zo’n leuk, groen tuintje heeft nog een voordeel, weet Van de Poppe. ‘Je moet het toch onderhouden en dan ben je sneller geneigd om een praatje te maken. Het voelt alsof we de wijk een beetje terugbrengen naar hoe ‘t vroeger was. En dat voelt eigenlijk wel goed.’